Vandaag ben ik 41 weken en 2 dagen zwanger, volgens de berekeningen. Ik had geen datum van mijn laatste menstruatie, maar volgens de statistieken berekend met de echo bij 17 weken en een correctie na de echo bij 20 weken zou 27 juni mijn uitgerekende datum voor bevalling zijn.
Natuurlijk tel je af naar deze datum toe en zorg je dat alles gereed is voor die tijd. We hebben zelfs nog een mini badkamer verbouwing gedaan, zodat ik nu heerlijk elke dag in bad kan ontspannen. Uiteraard duurde deze make over langer dan verwacht, welke verbouwing zit mee, zo kwam het hele plafond er af en zaten we een beetje te stressen dat het niet ‘op tijd’ af zou komen. Dat gaf wat onrust wat achteraf gezien totaal niet nodig is geweest.
38 weken zwanger
De hitte golf
Mijn tweeling is met 36 weken geboren en dat zou ik helemaal natuurlijk doen mits Bob niet klem in mijn bekken had gelegen en de gynaecoloog daar pas na 10 cm ontsluiting achterkwam en een spoed keizersnee volgde. Deze zwangerschap leefde ik ook helemaal naar de 40 weken toe en had mij niet echt bedacht dat ik ook richting de 42 zou kunnen gaan. Mijn buik is namelijk enorm groot, het 2-kamer appartement van haar broers grap ik altijd.
Verder ben ik ook alleen daar in gewicht aangekomen en heb het voordeel dat ik heel slank zwanger ben. Toch vind ik de zwangerschap erg zwaar, vooral met de zogenaamde nationale hittegolf van afgelopen week. Wij hebben ons bed op klossen dan ook tijdelijk verruild voor matras in de woonkamer. De hitte op zolder was namelijk niet meer te doen!
Een magische slopende ervaring
Verder voel ik mij goed, werk al 4 weken helemaal niet meer en daarvoor al 2 weken heel weinig. Ontspannen gaat mij wel goed af. Toch is het hele wachten en loslaten pittig. Ik kan namelijk als ondernemer alles creëren, plannen en regelen, maar deze zwangerschap ligt buiten mijn controle. Geen controle meer over mijn lichaam, wel wat ik eet natuurlijk. Daarom moest ik gister even klagen op Facebook;
Pfff… even klagen! Ik heb het zwaar fysiek en mentaal. Zwanger zijn is een magische slopende ervaring en dan moet (mag) ik nog bevallen. Ik kan werkelijk al weken niets meer doen dan zitten/liggen en wachten. Gelukkig is het prachtig weer en plak ik aan alle kanten en heb ik het lekker extra warm door de interne baby kachel. Ja, nu kan het echt niet lang meer duren… week 42 komt er aan en dan? Ik ben er zo klaar mee en wil weer controle over mijn lichaam. Relativeren daar ben ik heel goed in… maar ook klaar mee. Er is niets meer dat ik los moet laten. Graag beval ik natuurlijk zonder ingeleid te worden, morgen weer naar de gynaecoloog. Alles is goed.
Wel of niet laten inleiden?
Vooral dat laatste daar zat ik mee, het moeten worden ingeleid. Ik ben, vanwege een eerdere keizersnee, nu een medisch geval en onder behandeling bij de gynaecoloog in het Maxima Medisch Centrum. Nou ja, zeg maar gynaecologen…. ik heb er namelijk nu al 5 ontmoet en heb woensdag een afspraak met nummer 6. Als ik tijdens mijn laatste afspraak vertel dat wij telkens een andere gynaecoloog zien, dan krijgen we als reactie dat dit niet gebruikelijk is. Ik zeg heel nuchter dat de kans dan wel groter is dat ik bij mijn bevalling een bekend gezicht zie! Naast dat je elke keer je verhaal weer opnieuw verteld, heeft elke gynaecoloog ook zijn of haar eigen kennis en ideeën. De een zegt inleiden, mag nu al na 41 weken en vandaag kregen we te horen dat als ze er zaterdag niet is ze ook een keizersnee prefereren.
Graag natuurlijk bevallen
Zoals je zult begrijpen wil ik geen kunstmatige ingrepen. Als Miss Natural wil ik graag een natuurlijke bevalling! Tot vandaag dacht ik dat ik na 42 weken geen keuze had, maar dat is natuurlijk onzin. Op internet kwam ik een mooi verhaal tegen van de tweede bevalling van Marjolein. Zij beviel in de avond van 1 mei 2013 thuis in bad na 43 (!) weken zwangerschap. Toen bij haar de 42 weken bijna om waren kreeg ik ze verontrustende berichten als: je bent gevaarlijk bezig, weet je wel wat voor risico’s je loopt?! Vervolgens werden de risico’s nog even opgesomd, terwijl ze daar dus helemaal niet op zat te wachten! Zij werd enorm verdrietig en begon te twijfelen aan haar eigen vertrouwen, handelen en intuïtie. Moest zij dan toch maar naar het ziekenhuis om te laten inleiden? Stel nou dat het wel mis gaat en dan? Gelukkig kon ze deze gedachten die haar aan het wankelen brachten onder de douche wegspoelen en voelde zij genoodzaakt de volgende brief te schrijven:
Den Haag, 27 april 2013
Er zijn heel veel dingen die ik vreemd vind. Zo vind ik het vreemd dat wanneer je zwanger raakt er een datum wordt geprikt waarop je bent ‘uitgerekend’ en dat je ‘over tijd’ bent wanneer je die datum bent gepasseerd. Ieder mens, elke man, vrouw, baby is anders en heeft zijn of haar eigen ritme. Er zijn baby’s die weken te vroeg worden geboren. Tegenwoordig worden baby’s die met 24 weken geboren worden al gered, een paar jaar geleden was dit nog niet het geval. Er worden baby’s geboren met 37 weken die net zo weinig wegen als een baby van 30 weken. Er zijn baby’s die met 44 weken geboren worden en hartstikke gezond zijn. Wat is gemiddeld? Wat ik ook vreemd vind is dat er steeds meer gezonde zwangere vrouwen per se in een ziekenhuis willen bevallen en dat het aantal keizersnedes zo ontzettend aan het groeien is! Wie snijdt er nu in een gezond lichaam?! Om risico’s voor te zijn? Creëer je zo juist niet meer risico’s?
Wat ik niet vreemd vind is dat er culturen/ landen zijn waarin er helemaal geen medische zorg is en vrouwen achter een boom even tussen de bedrijven door een kind baren, helemaal alleen! En zo kan ik nog wel even doorgaan….
Hoe een kind gebaard zou moeten worden, dat is zo afhankelijk van in welk land en in welke cultuur je opgroeit. Naar mijn idee leven wij in een land waarin veel vertrouwen wordt gebaseerd op cijfertjes, statistieken. De kans op risico’s stijgt voor zoveel en na zoveel weken zwangerschap. ‘De kans’, ‘risico’s’… ik kan er persoonlijk niet zoveel mee. Ik berust mijn vertrouwen op mijn gevoel. Dit is niet te meten, te wegen, te filmen, te onderzoeken. Dat is er gewoon. En ja dat kan eng zijn.
Vandaag is het 27 april 2013. Volgens de berekeningen was ik 10 april uitgerekend. Echter zit de baby nog steeds in mijn buik. Ik maak mij op dit moment geen zorgen. Het is absoluut niet zo dat ik denk dat ik een Afrikaanse vrouw ben en straks gewoon even een kindje baar hier achter het kippenhok, het is ook absoluut niet zo dat ik bang ben voor het ziekenhuis en daarom mij nu niet laat inleiden, het is ook niet dat ik een eigenwijze, betweterige, koppige, trotse troela ben die denkt het allemaal wel zelf te kunnen zonder enige hulp van buitenaf (nou misschien dat laatste een beetje…). Ik neem deze situatie uiterst serieus.
Afgelopen woensdag, toen ik 42 weken zwanger was, ben ik met mijn vroedvrouw naar het AMC geweest en hebben we een gesprek gehad met gynaecoloog Irene de Graaf. Ze zijn daar een poli aan het oprichten voor vrouwen die een medische indicatie krijgen en niet meteen in een protocol terecht willen komen, voor zelfbewuste vrouwen die eigen verantwoordelijkheid nemen en niet omdat ze eventuele risico’s voor willen zijn. Het was een heel fijn gesprek waarin we met respect voor elkaar naar elkaar luisterden. De gynaecoloog legde mij de risico’s uit die eventueel zouden kunnen ontstaan. Aangezien ik over een dosis gezond verstand beschik neem ik deze risico’s serieus. Echter besef ik ook dat deze risico’s op statistieken berusten en zoals ik al eerder zei, wat mijn eigen gevoel in het moment zegt, neem ik serieuzer dan statistieken. We hebben in goed overleg een ‘plan’ opgesteld. Aangezien ik de hele zwangerschap zonder problemen ben doorgekomen, een goede (lage!) bloeddruk heb, de baby goed beweegt en ik me goed voel, zag de gynaecoloog nu geen reden om mij stante pede in te leiden. Mocht ik nu op enig moment het gevoel krijgen dat er iets met de baby of met mij aan de hand is, dan kan ik naar het MCH hier om de hoek (zie het vanuit mijn bed!). De gynaecoloog heeft contact gehad met het MCH, de situatie uitgelegd en zij zullen mij opvangen indien dat nodig is. Mijn besluit om rustig af te wachten totdat de baby wil komen is voor mijn gevoel in goed overleg gegaan. Ik voelde mij gehoord en gesteund door Irene en ervoer zelfs vertrouwen bij haar.
Wat wil ik nu het allerliefst? Dat is thuis bevallen, in bad, in mijn eigen vertrouwde veilige, rustige omgeving en een gezonde baby in mijn armen sluiten. Het liefst nog gisteren dan vandaag. Ook wil ik dat de baby op zijn of haar eigen tijd kan komen. Maar het aller allerbelangrijkste is dat de baby gezond ter wereld komt. Mijn voorkeur ligt bij een natuurlijke bevalling thuis, maar mocht het zover komen dat ik om wat voor reden toch naar het ziekenhuis zou moeten, dan zou ik daar ook vrede mee hebben. Voor nu voelt het allemaal nog in orde. Terwijl ik dit typ zit baby weer lekker op mijn blaas te duwen en krijgen mijn darmen een fijne massage. Ik geniet heerlijk van het zonnetje dat door mijn ramen valt en ik ben blij dat ik dit verhaal op papier heb gezet.
Tot slot zou ik degenen die zich zo’n zorgen maken willen vragen om bij zichzelf na te gaan waarop deze zorgen berusten. Is het een naar gevoel in je onderbuik? Waar komt dat vandaan? Berust dat gevoel op ongelukkige cijfertjes, statistieken, voorbeelden uit de omgeving, eventuele risico’s? Ik snap de bezorgdheid en waardeer het ergens ook wel. Ik zie het als teken dat jullie om mij geven. Maar deze bezorgdheid is van jullie, is een gevoel of gedachte in jullie lichaam of hoofd en het is nu niet wat ik nodig heb voor een ontspannen bevalling. Wat de baby en ik nodig hebben is vertrouwen. Vertrouwen dat ik de juiste stappen onderneem wanneer dat nodig is, vertrouwen dat mijn lichaam het aangeeft als er iets aan de hand is, vertrouwen dat de baby op zijn of haar eigen tijd komt, vertrouwen. Gewoon vertrouwen.
Ik hoop met heel mijn hart dat het vertrouwen in mij na dit gelezen te hebben groter is geworden, al is het maar een babyhandje vol.
Liefs,
Marjolein
Ik geef haar de tijd
Na het lezen van het verhaal van Marjolein en de brief die ze schreef aan haar omgeving voel ik mij gesterkt om ook te wachten totdat de bevalling natuurlijk begint. Mits uiteraard de conditie van de baby in orde blijft. Wat tot nu toe het geval is, voldoende vruchtwater, goede hartslag, veel beweging en ik heb zelfs een goede (lage) bloeddruk. Ik kan er wel klaar mee zijn, zij is het nog niet. Daarom wil ik ook geen bevalling forceren en haar dwingen eerder op aarde te komen. Dit is mijn les in geduld (en ik ben ongeduldig van aard) en overgeven aan iets waar ik geen controle over heb, maar nog wel probeer met een voetreflex behandeling vanmiddag. Daarna geef ik haar de tijd die ze nodig heeft, ook al heb ik het zwaar als hangbuikzwijn… het zwaarste zit tussen mijn oren!
Uit het verhaal van Marjolein
Nu ik zelf een ‘medisch’ geval werd, kon ik niet langer ontkomen aan deze angstcultuur. Het is mijn les geweest om dicht bij mijzelf te blijven, bij mijn gevoel en te vertrouwen op mijn lichaam, op de baby, op de kennis van de bijzondere vroedvrouw.
Het is niet alleen de medische wereld die de regie tijdens zwangerschappen en bevallingen overneemt, het is ook de vrouw zelf die zo ver van haar gevoel is verwijderd, dat zij de regie en dus de verantwoordelijkheid uit handen geeft!
Het hele verhaal van Marjolein kun je hier lezen.
Welkom lief meisje
Meisje neem je tijd, wij zijn al lang klaar en enthousiast om je te omarmen, maar jij mag het zeggen. Het is jouw reis en ik zal je begeleiden naar buiten zodra jij er klaar voor bent.
Liefs,
jouw mama
Rebecca
op 06 Jul 2015Marianne
op 06 Jul 2015Karianne
op 06 Jul 2015Maartje
op 06 Jul 2015Astrid
op 06 Jul 2015Jacqueline Groenendijk
op 06 Jul 2015Karin Oudshoorn
op 06 Jul 2015Astrid
op 06 Jul 2015Margot Schouten
op 06 Jul 2015Merle
op 07 Jul 2015Marion
op 07 Jul 2015Sanne
op 07 Jul 2015Marjolein
op 21 Jan 2016Krista
op 18 Sep 2018