Spiritueel Daten

Eva van Zeeland begeleidt stellen die onverklaarbaar onvruchtbaar zijn. Totaal anders dan in het weekend. Dan trekt ze haar verenkostuum aan en treedt ze op als Braziliaanse sambadanseres. “Dansen is voor mij een eerste levensbehoefte.”

Vroeger was ik heel verlegen

“Ik was een jaar of achttien toen er sambadanseressen optraden in de bar waarin ik werkte. Ik deed aan jazzballet, maar een dans als deze had ik nog nooit gezien: de glitters, de veren, het snelle bewegen en de opzwepende muziek, dat wilde ik ook! Ik was er alleen veel te verlegen voor. Jezelf op zo’n uitdagende manier presenteren, durfde ik niet. Nu ik 43 ben, met een buik die na drie kinderen echt niet meer zo strak is als toen, treed ik sinds anderhalf jaar in het weekend op als sambadanseres. Ik ben onderdeel van een groep van tien dansers en een grote band genaamd Os Malandros. Oordoppen in – want de trommels zijn keihard – kostuum aan en gaan! Het bruist. Niet alleen ons optreden, ook in mijn lichaam. De energie die ik voel stromen als ik dans, is heerlijk.

Het lukte niet om zwanger te worden

Er was een fase in mijn leven waarin ik niet zo goed in contact was met mijn lichaam. Voordat ik negen jaar geleden mijn tweeling kreeg, was ik marketingmanager. In de zakelijke wereld waarin ik werkte, was het heel normaal om je mannelijk en prestatiegericht op te stellen. Emoties tonen? Daar was geen plek voor. Mijn zachte, vrouwelijke kant laten zien? Echt niet. Dat het niet lukte om zwanger te worden, hielp ook al niet. Ik heb me nog nooit zo gefrustreerd gevoeld als toen. Ik leefde in een wereld waarin alles maakbaar was, behalve een kind. Een reden voor die uitblijvende zwangerschap werd niet gevonden. Na vijfenhalf jaar proberen en behandeling met hormonen, raakte ik in verwachting van onze tweeling. Toen ik vier jaar na hun geboorte mijn spiraaltje eruit liet halen, was ik binnen dezelfde maand zwanger.

Hè? Hoe kon dit nou? Dit interesseerde me zó, dat ik de opleiding orthomoleculaire geneeskunde deed. Ik leerde dat voeding en stress veel invloed hebben. Als je zo gestrest bent als ik bijvoorbeeld was voordat mijn tweeling werd geboren, staat je lichaam te veel in de overlevingsstand. Zwanger raken is er dan echt niet bij.

Inmiddels heb ik mij hierin verder gespecialiseerd. Ik werk niet meer als marketingmanager, maar begeleid stellen met een onvervulde kinderwens. Dat is ongelooflijk fijn werk. Heel anders dan in het weekend op een podium te staan, maar het heeft ook overlap: het heeft allebei met emotie te maken. Met gevoel uiten en je kwetsbaar opstellen. Dat gebeurt in gesprekken met cliënten, maar ook als ik dans. Ik laat mezelf zien, laat me bekijken, wat heel kwetsbaar is en inmiddels helemaal oké. Zowel mijn werk als het dansen maken mij Eva. Waarom zou je maar één vak kunnen uitoefenen? Ik doe  gewoon twee dingen die ik heel leuk vind.

“Waarom zou je maar één vak kiezen?
Ik doe gewoon alles wat ik leuk vind”

Dansen is mijn eerste levensbehoefte

Het dansen is voor mij een soort eerste levensbehoefte. Als jong meisje al. Ik deed jazzballet, aerobics, flamenco en buikdansen. Het was veel minder uitgelaten dat de samba, maar het gaf me een fijn gevoel om op een podium te staan. Inmiddels weet ik waar die behoefte vandaan kwam. Mijn vader was uit mijn leven vanaf dat ik twee was. Ik voelde me in de steek gelaten en niet gezien, door hem. Dus danste ik, zodat mensen wél naar mij keken. Nu ik weet waar mijn behoefte vandaan komt, ben ik meer in balans. Nog steeds vind ik het leuk om op te treden, maar niet meer per se om gezien te worden. Dansen is vrijheid, uit mijn hoofd gaan en contact maken met mijn lichaam. Dat ik mijn vrije weekenden eraan besteed, is geen punt. Ook niet voor mijn gezin. Meestal ben ik na een paar uur weer thuis. Helemaal blij en opgeladen, voel ik me dan. Het explosieve van de Braziliaanse samba maakt mij heel gelukkig.”

Ben jij ook gek op dansen? Laat het mij weten in een reactie!

Dit interview met Eva van Zeeland stond in de Libelle nr. 36
die verscheen in de week van 15 t/m 21 augustus 2019