Voeding in de wereld van de Westerse geneeskunde

De reden dat ik dit schrijf is om meer openheid te creëren voor jou als geïnteresseerde in een natuurlijke levensstijl, over wat de gemiddelde arts nu eigenlijk echt weet van ‘ware geneeskunde’ en de invloed van voeding op onze gezondheid.

Geneeskunde versus medicijnen

Vroeger reageerde ik lichtelijk verontwaardigd, wanneer mensen mijn studie ‘Medicijnen’ noemden in plaats van Geneeskunde. Dat was het vak wat ik aan het leren was, de kunst van het genezen. Ik studeerde geen Medicijnen. Ik werd toch geen apotheker?

Ik leerde hoe het lichaam gebouwd is, hoe organen werken, hoe cellen werken, over bacteriën, virussen en schimmels, over ziekten en wat je ertegen kunt doen en ook hoe je met patiënten om moest gaan. Ja, ik leerde veel meer dan alleen ‘medicijnen’. Wat dachten ze wel niet?

Voeding tijdens de studie geneeskunde

In deze zesjarige studie waren ze wel wat vergeten, iets vrij cruciaals. Wat heeft het lichaam nodig om zijn functies optimaal uit te kunnen voeren? Ik wist dat de schildklier iets met jodium deed, maar had nooit stil gestaan bij het feit dat daar misschien ook daadwerkelijk jodium voor nodig was. Het kwam niet in me op, het was me niet geleerd. Laat staan dat ik wist dat je het moest eten om het te kunnen gebruiken…

Zes jaar studie, honderden uren college, waarvan welgeteld 1 uur over voeding. En dat ging alleen over voedselallergieën bij kinderen. Misschien was het zelfs minder, want ik kan mij er niks van herinneren. Over de noodzaak van vitamines en mineralen voor de functies van het lichaam is nooit met enig woord gerept.

Artsen noemen Hippocrates de grondlegger van de geneeskunde, maar zijn belangrijkste boodschap klinkt niet door in de Geneeskunde opleiding, althans niet in de opleiding die ik gevolgd heb. Deze boodschap is:

De natuur geneest, de arts is niet de meester, maar de dienaar van de natuur; hij dient de zieke terug te leiden naar gehoorzaamheid aan de wetten van de natuur.

De arts, de alleskunner

Vroeger, voor het begin van onze jaartelling, was iemand nooit alleen arts of geneeskundige. Het was normaal dat artsen zich op het hoogste niveau verdiepten in verschillende wetenschappen, zoals chemie, filosofie, botanie en astrologie/astronomie. Hippocrates was zo’n arts.

Een arts die uitblinkt in al deze wetenschappen, is tegenwoordig moeilijk te vinden. Na 6 jaar studie kies je een specialisme. Dit kan binnen of buiten het ziekenhuis, met of zonder (levende) patiënten. Wil je je niet graag specialiseren in één enkel vak, dan word je huisarts.

Medicijnen tijdens de huisartsopleiding

Voor mij werd het dus de huisartsopleiding, het vak waar alle specialismen samenkomen. Ik leerde allerlei ziektebeelden en wat ik ertegen kon doen. De oorzaak van de ziekte was niet altijd duidelijk, maar het lag zeker niet aan de voeding, werd mij geleerd. But there’s a pill for every ill.

Antibiotica, ibuprofennetjes, prednisonnetjes en wat nog meer gingen over de toonbank als snoepjes. Wat heb ik mensen aan gedaan… “U heeft een klacht, die past bij die ziekte en daar heb ik dit pilletje voor.” Of: “u heeft een klacht, geen idee waar het vandaan komt. Het gaat vast wel vanzelf over en anders zie ik u over twee weken terug.” Of: “u heeft een klacht, alle mogelijke onderzoeken zijn gedaan. Er is niks gevonden, het zal wel tussen uw oren zitten.”

Waarom o waarom?

Wat is het? Dat is de vraag die ik mij als arts stelde. Welk labeltje kan ik erop plakken? Maar de ‘waarom-vraag’ heb ik nooit gesteld. Ziekte hoorde nou eenmaal bij het leven.

Het is leuk om tot in detail te kunnen vertellen dat hypothyreoïdie (een traag werkende schildklier) veroorzaakt kan worden door thyreoïditis van Hashimoto en dat dit een chronische auto-immuunziekte van de schildklier is (je eigen lichaam maakt je schildklier kapot). Het is interessant om te weten dat dit hoofdzakelijk voorkomt bij vrouwen en in 90 tot 95% van de gevallen de oorzaak is van een niet-iatrogene hypothyreoïdie en dat de ziekte op korte of lange termijn tot totale uitval van de schildklier leidt. Maar waarom komt het voor?

De schildklier is een van de belangrijkste organen van het lichaam, we kunnen niet zonder. Ons lichaam is gemaakt om te overleven. Hoe onlogisch is het dan dat ons lichaam die schildklier kapot maakt? Waarom gebeurt dat dan?

Deze dokter had geen flauw idee

Ik had er nooit over nagedacht. Ik had het niet geleerd. Wat ik wel geleerd had, was hoe ik erachter kon komen dat het een Hashimoto was en dat ik dit kon ‘behandelen’ met een schildkliertabletje. Diagnoses stellen en symptomen bestrijden, dat was mijn vak.

Wanneer patiënten mij vroegen of het nut had om multivitamine te slikken of een alternatieve genezer te bezoeken, haalde ik mijn schouders op: “Daar weet ik te weinig van, maar als het helpt, ga uw gang.” Daar zei ik wel bij dat extra vitamines niet nodig waren, als je gevarieerd at volgens de Schijf van Vijf. En stiekem vond ik alternatieve geneeswijzen onzin.

Soms waren er patiënten die voor de zoveelste keer met dezelfde klachten kwamen voor een antibioticakuur. Ten einde raad vroegen ze me hoe dit toch kon. Ik haalde mijn schouders op: “Ik weet het niet, hier is uw recept.”

Aan de andere kant van het artsenbureau

Zo zat ik als arts voor de patiënt, een expert in het stellen van diagnoses, maar een leek als het ging om het vinden van oorzaken en een leek op het gebied van voeding. Helaas moet ik toch toegeven dat ik wel Medicijnen heb gestudeerd en geen Geneeskunde.
Ik was de gemiddelde arts.

Dokter van de toekomst

Ziekte is een teken dat er ergens in het lichaam al langere tijd een energietekort is. Aan het ontstaan van die ziekte is een heel traject vooraf gegaan. Dit traject gaat gepaard met allerlei waarschuwingssignalen als obstipatie, hoofdpijn, menstruatieklachten, etc. Maar helaas herkennen we die vaak niet als waarschuwingssignalen, maar beschouwen we die klachten als dingen die nou eenmaal bij het leven horen.

Een klacht, symptoom of ziekte is niet het eindpunt. Het is het begin van een zoektocht naar de oorzaak, het ‘waarom?’.

De tijd van specialismen is in mijn ogen passé. Je kunt niet meer alleen dokter zijn van het hart of van de longen of van de darmen of van genen. Het lichaam is geen fabriek met allerlei losse onderdelen. Het is een perfecte samenwerking van cellen, weefsels, organen én de geest. Althans, het zou perfect moeten zijn.

De dokter van de toekomst is gespecialiseerd in de hele mens. Zij (75% van de geneeskundestudenten is vrouw) is dienares van de natuur. De dokter van de toekomst bestrijdt geen ziekten, maar helpt de patiënt terug naar de natuur. Zij behandelt mensen in plaats van ziekten.  Als lifestyle arts doe ik mijn best om die dokter van de toekomst te zijn!

Kijkt jouw huisarts verder dan de ziekte?