Cadeau aan mijn vader

Jarenlang ben ik door het leven gegaan als Eva de Beijer. Op mijn 12e had ik de achternaam van mijn moeder aangenomen, omdat ik toen al jaren geen contact meer had met mijn vader en helemaal geen connectie voelde met zijn achternaam. 

Voor de naamsverandering schreef mijn moeder een brief aan Koningin Beatrix om toestemming te vragen. Die kreeg ze en vanaf dat moment ging ik verder door het leven als Eva de Beijer. Voor mij was het de normaalste zaak van de wereld en ik dacht er verder niet meer over na. Ik heb mijn vader altijd gemist in mijn jeugd. Omdat hij er niet voor mij was, vond ik het fijner om ook zijn naam niet meer te dragen.  

Op mijn 21e liep ik op een vrije dag door de stad en kwam de dochter van zijn tweede vrouw tegen.  

‘Heb je het al gehoord van je vader?’ vroeg ze.  

'Nee, ik spreek hem nooit,’ antwoordde ik geïrriteerd.  

‘Hij gaat trouwen!’ roept ze uit. 

‘Oh,’ reageer ik verbaasd. ‘Ik wist niet dat hij gescheiden was van je moeder.’  

Mijn vader gaat trouwen

Een dag later belt mijn vader me op en nodigt mij uit voor de bruiloft van zijn derde huwelijk. Ik ben gegaan en voelde mij heel erg welkom in zijn nieuwe gezin.  

Vanaf dat moment bouwen we ons contact langzaam weer op. Ik moest hem eerst leren kennen als mens en pas later kon ik hem weer zien als vader. Omdat ik inmiddels volwassen was, zou hij geen echte vaderrol meer vervullen. Als er iets speelde in mijn leven belde ik eerst mijn moeder. Ik had ook niet het gevoel dat mijn vader mij begreep en ik begreep hem vaak ook niet.  

Samen met zijn derde vrouw kreeg hij in 1998 nog een kind, mijn broertje. Ik ben altijd enig kind geweest en nu zou ik dus nog een broer krijgen met een heel groot leeftijdsverschil.  

Dat vond ik heel lastig. Ik was twee jaar oud toen mijn vader mij verliet en nu zou hij het allemaal overdoen en wél een rol spelen. Uiteindelijk hebben we hier samen veel gesprekken over gehad. Dat hij toen emotioneel niet in staat was om voor mij te zorgen. Feitelijk kon ik dit begrijpen, maar emotioneel niet. Mijn innerlijk kind, het kleine meisje Eva van 2 jaar oud voelde nog steeds de pijn van afwijzing.  

Mijn tweede bezoek aan Zuid-Afrika

In 2013 ga ik tien dagen naar Zuid-Afrika waar mijn vader, zijn vrouw en mijn broertje woont. Ze zijn daar heen geëmigreerd eind 2005, ook dat voelde voor mij alsof ik mijn vader opnieuw ging verliezen. De afstand werd nu wel weer heel groot. In 2007 was ik voor het eerst in Zuid-Afrika op bezoek bij mijn vader, daarna zag ik hem pas vijf jaar later weer.  

Mijn vader werd op 15 maart van dat jaar 70 en organiseerde daarom een feest in de week dat ik bij hen ben. Ik heet dan nog steeds Eva de Beijer. Tijdens de verjaardagslunch van mij broertje die tien jaar wordt spraken we over onze familienaam en dat mijn broertje de enige is in onze familie die de naam zal voortzetten. Mijn achternaam was na de verandering geen thema voor mij, maar toen ik dit hoorde voelde het voor mij dat ik iets compleet wilde maken. Ik had na mijn scheiding mijzelf weer herontdekt en het aannemen van mijn geboortenaam voelde daarbij als zeer passend. Tijdens die lunch krijg ik het idee om de naam van mijn vader weer te gaan dragen. 

Van de Beijer, naar Van Zeeland

Tijdens het feest voor de 70e verjaardag van mijn vader, Jan van Zeeland, vertel ik hem dat ik na 25 jaar weer Eva van Zeeland zal heten. Het bleek zijn mooiste verjaardagscadeau te zijn. Ik had een kaart gekocht en mijn 'cadeau’ voor hem opgeschreven. 

Ten overstaan van familie en vrienden sprak ik naar mijn vader: 

“Ik ben echt blij dat jullie hier allemaal zijn voor mijn vaders 70e verjaardag.  

Ik ben blij dat ik hier ben om mijn familie te bezoeken. Dat ik bij de verjaardag van mijn broertje kon zijn en bij dit feest.  

Ik heb een klein cadeautje voor jou.  

Zeven jaar geleden maakte jij een nieuwe start door naar Zuid-Afrika te verhuizen.  

Ook ik ben nu mijn nieuwe start aan het voorbereiden en na mijn reis naar Zuid-Afrika start mijn nieuwe leven. Zo voel ik het.  

Vanaf vandaag zal ik mijzelf weer Eva van Zeeland noemen.  

Toen ik jonger was, nam ik de naam van mijn moeder aan en nu draag ik weer de naam van mijn vader! 

Dit is voor jou.”  

Ik geef hem de envelop en we omhelzen elkaar lang. 

"Ik ben een beetje overweldigd,’ zegt mijn vader met tranen in zijn ogen.  

Als ik mij goed herinner, 37 jaar geleden werd je geboren.  

En je bent geboren in mijn naam. 

Het is niet iets waar ik trots op ben, maar er waren omstandigheden die jou ertoe zetten je naam te veranderen  

Het is ook altijd een geheime wens van mij geweest dat er een moment zou komen dat ik je weer bij mijn naam zou kunnen noemen.”   

"Dat wist ik niet! Maar tijdens Floris zijn verjaardagslunch spraken we over de achternaam van Zeeland en ik dacht ik kan deze inderdaad weer aannemen.  

En ik heb gewoon ter plekke besloten dat ik dat doe.” 

"Dat maakt me heel erg blij!” reageert mijn vader. “Nu heb ik niet alleen een zoon die van Zeeland heet, maar ook nog een dochter.”  

Volg de geboorte van mijn boek

2024 is het jaar van mijn boek! Al langer ben ik zwanger van het idee, maar dit jaar gaat het er echt van komen. Ik volg de methode van Blog tot Boek van Irene van Gent om het verhaal van mijn leven te schrijven. Mijn doel is om dit in drie maanden te doen. Dit betekent dat mijn boek al in mei 2024 af kan zijn. Wil je mijn proces van blogs tot boek volgen, dan nodig ik je uit om mijn blogs te lezen. Drie maanden lang deel ik elke vrijdag om 20:00 uur een nieuw blog. Je vindt ze op deze pagina. Ik kunt mijn blogs ook wekelijks ontvangen per e-mail. Zo mis je geen enkel verhaal en breng ik je ook als eerste op de hoogte van de verschijning van mijn boek!